مراقبه و مدیتیشن ، مخصوص عرفان های غربی نیست و نباید آن را یک انحراف یا یک معقوله غیر ضروری دانست ، مراقبه و مدیتیشن در عرفان اسلامی و در دین اسلام نیز وجود دارد ، اما با کمی تفاوت ، به عنوان مثال ذکر های شبانه ، نماز شب ، سجده های طولانی ، همه ، نوعی مراقبه و مدیتیشن هستند که از منظر علمی نیز این موضوع ثابت شده است . انسان در فعالیت های روزانه خود با مشغله های بسیاری رو به رو است ، هر یک از ما ، از صبح تا پایان شب بسته به نوع کار و فعالیت خود ، به طور مداوم مشغول فعالیت ذهنی و جسمی هستیم .
مشغله هایی که تماما برای زندگی روز مره و به نوعی زندگی مادی و جسمی ما لازم و ضروری هستند ، هر یک از ما بر این موضوع واقف هستیم که روح بعد معنوی ما انسان ها را تشکیل می دهد ، آیا همان گونه که روزانه سه وعده غذا برای جسم در نظر میگیریم ، ورزش های جسمانی را انجام میدهیم تا سلامتی خود را حفظ کنیم ، آیا نباید کمی نیز برای روح خود ارزش قائل شویم ؟ آیا روح ما نیاز به آرامش ؟ استراحت ؟ ورزش و انررژی ندارد ؟ به طور حتم اینگونه نیست … انسان هایی که نماز های پنج گانه خود را به طور مرتب به جا می آورند ، از آرامش ذهنی و روحی بیشتری برخور دار هستند ، زیرا خواندن نماز خود باعث آرامش و تخلیه ی انرژی های منفی بدن از طریق سجده کردن میشود . اما انسان هایی که اهل نماز خواندن نیستند ، اگر در مسیر معنوی قرار دارند ، برای افزایش بعد معنوی و سلامت روح خود به مراقبه و مدیتیشن نیازمند هستند … و انسان های دین گرا نیز با انجام مراقبه و مدیتیشن و تمرینات سکوت میتوانند بیش از پیش سلامت روح خود را تضمین کنند .
آموزش تخصصی مدیتیشن